31/3 - 1/4/1999
                                      

           Φυγή

  Που τρέχεις άνθρωπε φυγά,
  τι σου' χει τύχει και ποιος σε κυνηγά;

  "Το χωριό μου κάηκε εχθές 
  δεν έμειναν ούτ' αδερφοί ούτ' αδερφές

  και το σπίτι μου στις φλόγες είδα
  αυτό, που στέγαζε την κάθε μου ελπίδα.

  Ο κόσμος έτρεχε από' δω από 'κει
  μην ξέροντας κι αυτός ποιοι είναι οι εχθροί.

  Και σαν ξεμάκρυνα λιγάκι
  και μόνος βρέθηκα σε ένα ρυάκι

  καθρεφτισμένο είδα τον πόνο μου
  που πάντα μπρος μου βρίσκεται στο δρόμο μου

  και την ψυχή μου είδα την καθάρια
  και το μυαλό μου που το 'χω, υποτίθεται, καντάρια 

  και αιώνες τώρα αδιάκοπα ξερνά
  μίσος, εκδίκηση, φωτιά.

  Σαν το τρεχούμενο νερό εμπρός μου
  ρέουν τα δάκρυα του Κόσμου. 

  Φεύγουν, κυλούν και χάνονται
  και αφού την οικουμένη σχίσουν ένα γίνονται

  με κλάματα άλλων λαών, 
  με δράματα ανθρώπων, μ' αλαζονεία ηγετών.

  Και σαν τα είδα αυτά μπροστά μου                     
  και μες στη φωτιά αντίκρισα τα ίδια τα παιδιά μου,

  μια πέτρα σήκωσα βαριά
  και του νερού έκοψα την κατηφοριά.

  Κι ύστερα τράβηξα προς την κορφή 
  κι εδώ με βλέπεις τώρα."

                                           Πίσω στα Ποιήματα