4 / 2000 Στη γειτονιά των Θεών Κάτω στην Πλάκα οι Θεοί ακόμη τριγυρίζουνε παίζουν, γελούν και συνειδήσεις χτίζουνε. Κάτω απ' τις κολώνες τις παλιές βρίσκω σκιά κι όλα μου θυμίζουν χτες. Έγερνε ο ήλιος ο ζεστός μα στην καρδιά μου μέσα ήτανε φως. Η μέρα είχε αρχίσει πια να ροδοσβήνει και δίπλα περπατούσε εκείνη. Πότε-πότε την κοιτούσα και τίποτε άλλο δε ζητούσα. Μια Ατθίδα τριγυρνά Θεά μέσα στης Πλάκας τα στενά. "Θεοί, το ξέρω τώρα πια, είστε ακόμη εδώ κοντά. Το πρόσωπό σας το θωρώ, είναι στις πέτρες που πατώ. Είναι στα μάρμαρα τα ζηλευτά κάπου στα δέντρα τα πολλά. Είν' στη δική μου την καρδιά που τώρα πια δε σταματά. Είναι το βλέμμα της το φωτεινό που λάμπει μες στο δειλινό. Στον Άρειο Πάγο θ' ανεβώ και θα κηρύξω πως πονώ. Παντοτινά η γειτονιά αυτή πειράζει ανθρώπους στην ψυχή. Γι' αυτό κι εγώ δε σταματώ μες στα στενά θα τριγυρνώ και απ' το χέρι θα κρατώ μία Θεά που αγαπώ." Πίσω στα Ποιήματα
|