2 / 2000      
            

           Λήθη

Λόφοι ποτισμένοι με αίμα.
Ποτάμια, χείμαρροι δακρύων.
Έρημα λιβάδια ακροατές του πόνου.
Πόσες σβήσανε άδικα ζωές στο πέρασμα του χρόνου;
Πόσοι λιθόστρωσαν το δρόμο των Αρίων;
Χάθηκε τώρα πια η κραυγή στης λήθης μας το ρέμα;

Δε με τρομάζει πια η κραυγή
μα με πετρώνει η λήθη.
Χειρότερη του πιο φρικτού κατακτητή
σαν καθηλώνει πλήθη.

Δρόμο χαράζει η μοίρα αταλάντευτο
μόνος κανένας δε μπορεί το δρόμο του να φτιάξει 
σαν ενωθεί όμως με δυο, με τρεις, με χίλιους
μακριά κοιτά κι ελπίζει, το μέλλον του ν' αλλάξει.

Ας αλλάξουμε τον κόσμο, 
ξεκινώντας από μας.

                                                   Πίσω στα Ποιήματα